Proza i poezja Barwice

Opis oferty

Juliusz Słowacki. Sen srebrny Salomei

Wydanie: trzecie, Wrocław 2009
Seria: Biblioteka Narodowa, I 57
Oprawa: twarda
Liczba stron: LXXV + 188
Format: 117 × 163
Data premiery: 2009

W literackim dorobku Słowackiego „Sen srebrny Salomei” jest dziełem wyjątkowym, do dziś wzbudzającym wśród badaczy niemałe kontrowersje. Poeta w twórczy sposób podejmuje próbę przepracowania historii, konstruując własną, zmitologizowaną narrację o konfederacji barskiej oraz o buncie chłopskim na Ukrainie w 1768 roku. Autor kreśli niezwykle ekspresywne, nasycone frenetyzmem tło, a jednocześnie oddaje głos bohaterom, których pierwowzorów możemy doszukać się na kartach historii osiemnastowiecznej Europy. Wydarzenia w Barze czyni symbolem patriotyzmu i rycerskości, jednak patetyczność miesza się z tu tragizmem, a tyrtejski charakter utworu z wszechobecną groteską. Słowacki rezygnuje z etycznej wrażliwości, nie boi się wyrazistych, ekspresywnych opisów – wyjątkowo brutalne sceny, którymi epatuje dramat, do dziś prowokują spory, dotyczące ostatecznego wydźwięku dzieła czy zawartej w nim aksjologii.
Mogłoby się wydawać, że tekst nasycony estetyką makabry i groteski nie zyska uznania czytelniczek i czytelników, jednak „Sen srebrny Salomei” do dziś pozostaje jednym z najlepiej znanych utworów Słowackiego. Edycja w serii Biblioteka Narodowa zawiera ponadto obszerny „Wstęp” autorstwa Aliny Kowalczykowej, który stanowi swojego rodzaju glosa do tego niezwykle synkretycznego, czerpiącego z wielu porządków i tradycji, dzieła literackiego.

„Nie ma w polskiej literaturze romantycznej utworu ocenianego tak różnie i tak gwałtownie, jak „Sen srebrny Salomei”. Nie tylko dlatego, by jednym się podobał, a innym nie; także w ocenach poszczególnych badaczy dramat ten wywoływał z reguły sądy wzajem sobie przeczące, fascynował i gorszył naraz, zachwycał i wzbudzał najwyższy niesmak.” Ze „Wstępu” Aliny Kowalczykowej.

„Zawierucha, w której błądzą postaci „Snu srebrnego”, to zawierucha […] wiejąca nad stepami Ukrainy, porywająca ludzi, rozdzielająca ich, łącząca i dzieląca. Ale to także jakaś inna zawierucha: duchowa, w duchu poczęta […] Słowacki wskazuje w Śnie srebrnym na współzależność dwoistego statusu społecznego czy narodowego i dwoistości duchowej.” Jarosław Marek Rymkiewicz, „Ludzie dwoistości”